دلنوشته ها
بوی رمضان می آید، بوی خوب ماه میهمانی و تو میهمان عرش الهی می شوی و چه میهمانی با عظمت تر از این؟ !
سی روز میهمان ربی می شوی که تو را از وجود خود آفرید (... وَنَفَخْتُ فِیهِ مِن رُّوحِی...) و خود، تو را پرورش داد که او رب العالمین است.
سی روز میهمان نور می شوی و رحمت و مغفرت!
سی روز میهمان خلوت کده های آبی شب می شوی تا دریاترین غزل ها را بسرایی در زلال ترین روزهای زندگی.
رمضان می آید، ماه خدا! ماهی که خدا درهای مهربانی اش را بیش از همه به رویت می گشاید تا رستگاری در آستانه خانه ات، تو را به معراج بخواند.
رمضان؛ دستاورد نقره ای روح انسان است تا در پرتو تلاش و مجاهدت های نفس، سپیده باران شوی از سحرهای ابوحمزه و شب های افتتاح.
الهی! ذرّات وجودم را از میان جاده های سرد و یخ زده زندگی به سوی تو آورده ام تا در قافله قرب تو جام عشق را بنوشد.
الهی! آن قدر در امتداد سیاهی ها دست و پا زده ام که جز شب، در تنم رخنه نخواهد کرد و کوتاهی دست هایم به آسمان نمی رسد.
الهی! دیرزمانی است که غوطه در دل مردگی خویش می خورم و مرداب وار در خویش فرو می روم!
الهی! رشته ای نور می خواهم که به روشنایی اش چشم هایم گشوده شود!
الهی! تو را می خوانم که هیچ رازی در آسمان و زمین از تو پوشیده نمی ماند: سُبحانَ مَنْ لاَیَخْفی علیه خافیةٌ فی السّماوات والأرضین.
تو را می خوانم که اگر عذرم نپذیری و مرا در آغوش لطفت جای ندهی، این محروم دور افتاده، به کدامین آستان رجوع کند تا با رحمت خویش پذیرایش باشد؟!
خدایا! نه طاقت عدلت را دارم و نه تاب عذاب و قهرت را؛ بر من رحمت آر که تو دریای رحمتی!
اینک منم؛ بنده ی سراپا تقصیر، با کوله باری از ندامت و گناه که به امید بخشش تو به درگاهت پناه آورده ام تا تو روحم را با لذت توبه آرام بخشی و دستم را بگیری و یاری ام کنی تا از تعلّقات دنیوی آسوده گردم.
نعیما!
اینک، در ساحت احسان تو نشسته ام، اگر به عذابم مبتلا کنی، به عدالت کرده ای که مستحق عذابم؛ و اگر رحمت آری، تو سزاواری که به فضل و کرم بی پایانت مرا ببخشی؛ که جز تو پناهی نمی شناسم.
اینک! پشیمان و سرافکنده، رو به سوی تو آوردم و دست نیاز به سوی تو دراز کردم که تو هم راز بندگان دل شکسته ای؛ مرا به خویش وامگذار و همواره چراغی باش مسیر پرفراز و نشیب زندگی ام را.
یَا لطیف! إرحم عَبدِکَ الضّعیف....
| Design By : Pichak |
LinkDump
